Jak wykazano w artykule pod hasłem „Czy twoja dusza jest nieśmiertelna?” i „Adam stał się duszą żyjącą” (Rdz 2:7) na stronie, którą w tej chwili czytasz czytelniku – duszą jest cały żyjący człowiek, jak też zwierzę cieszące się życiem. Można powiedzieć wtedy, że takie fizyczne stworzenie ma duszę, gdyż jest duszą ze wszystkimi właściwościami jakie posiada istota żywa. Z chwilą śmierci dusza = człowiek – umiera, więc nie jest nieśmiertelna w swej naturze.
Niemniej nie wszyscy są zadowoleni z takiego obrotu sprawy. Próbując uciec od tego co Biblia podaje jasno i klarownie na ten temat w ST, wymyślają kolejne udziwnienia i modyfikacje, do tego stopnia aż w jakiś sposób uda się uczynić duszę nieśmiertelną. Nie baczą przy tym na literalne i oczywiste oświadczenia wskazujące na jej śmiertelność, od których aż piszczy niemalże w Pismach Hebrajskich i aż wyciągają ręce żeby je dostrzec.
Ulubionym fragmentem zwolenników nieśmiertelności duszy z Biblii Greckiej mającym niby to uzasadnić jest werset z Mateusza 10:28 i paralelny z Łukasza 12:4,5.
Mateusza 10:28 „I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy, ale raczej bójcie się tego, który może i duszę, i ciało zgładzić w Gehennie”.
Łukasza 12:4,5 „Ponadto mówię wam, moi przyjaciele: Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem nie są w stanie nic więcej uczynić.?Ale wskażę wam, kogo się bać: Bójcie się tego, który gdy zabije, ma władzę wrzucić do Gehenny. Tak, mówię wam: Tego się bójcie.”
Podchwytują od razu tylko część powyższej wypowiedzi Pana Jezusa, wyrywając ją z kontekstu że „duszy zabić nie mogą” i już wnet staje się im jakimś cudem magicznie nieśmiertelna. Jednak argument ten z pozoru błyskotliwy w gruncie rzeczy po przyjrzeniu się bliżej jest niedojrzały i płytki.
Dlaczego fragment ten nie mówi o nieśmiertelności duszy?
Wskazuje na to sam tekst grecki Mateusza 10:28
Polski Grecko-Polski Przekład NT jako jedyny tłumaczy gr. (apolesai) na polskie „zgubić”, czyli dość nieprecyzyjnie, bo co to znaczy „zgubić”? Zgubić to można się np. w lesie i dalej żyć albo klucze od domu. Moim zdaniem wygląda to na próbę osłabienia siły wyrazu i wymowy tego greckiego czasownika, a to po to by uratować koncepcję duszy, która wedle doktryny Kościoła katolickiego nie umiera tak na prawdę z chwilą śmierci ciała w gehennie, ale tylko się „gubi”, „zatraca” niejako, jak czytamy np. w Biblii Tysiąclecia dla tego wersetu.
Grecko-Polski Nowy Testament
Międzywierszowy Przekład Królestwa
Diaglott, B. Wilson
Westcott and Hort
Textus Receptus
Jednak takiej interpretacji przeczą powyższe greckie przekłady interlinarne, nietendencyjne przekłady PŚ oraz definicje słownikowe, które wynikają z kontekstu, wyrażając niedwuznacznie myśl o fizycznym zabiciu, zniszczeniu czy zatraceniu życia, duszy dla (apolesai), a nie jakimś jej gubieniu.Jak widać w dosłownym tłumaczeniu mamy tutaj wszędzie zgodnie ang. „destroy=zniszczyć”, a nie „lost czy lose=stracić.”
b. Wystarczy wrzucić w wyszukiwarkę i mamy wynik pierwszych kilku przekładów z brzegu:
New International Version
Do not be afraid of those who kill the body but cannot kill the soul. Rather, be afraid of the One who can destroy both soul and body in hell.
New Living Translation
„Don’t be afraid of those who want to kill your body; they cannot touch your soul. Fear only God, who can destroyboth soul and body in hell.
English Standard Version
And do not fear those who kill the body but cannot kill the soul. Rather fear him who can destroy both soul and body in hell.
New American Standard Bible
„Do not fear those who kill the body but are unable to kill the soul; but rather fear Him who is able to destroy both soul and body in hell.
King James Bible
And fear not them which kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him which is able to destroyboth soul and body in hell.
Holman Christian Standard Bible
Don’t fear those who kill the body but are not able to kill the soul; rather, fear Him who is able to destroy both soul and body in hell.
International Standard Version
Stop being afraid of those who kill the body but can’t kill the soul. Instead, be afraid of the one who can destroy both body and soul in hell.
NET Bible
Do not be afraid of those who kill the body but cannot kill the soul. Instead, fear the one who is able to destroy both soul and body in hell.
Aramaic Bible in Plain English
“And you shall not be afraid of those who kill the body that are not able to kill the soul; rather be afraid of him who can destroy soul and body in Gehenna.”
GOD’S WORD® Translation
Don’t be afraid of those who kill the body but cannot kill the soul. Instead, fear the one who can destroy both body and soul in hell.
Jubilee Bible 2000
And fear not those who kill the body but are not able to kill the soul, but rather fear him who is able to destroy both soul and body in hell.
King James 2000 Bible
And fear not them who kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him who is able to destroy both soul and body in hell.
American King James Version
And fear not them which kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him which is able to destroyboth soul and body in hell.
American Standard Version
And be not afraid of them that kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him who is able to destroyboth soul and body in hell.
Douay-Rheims Bible
And fear ye not them that kill the body, and are not able to kill the soul: but rather fear him that can destroy both soul and body in hell.
Darby Bible Translation
And be not afraid of those who kill the body, but cannot kill the soul; but fear rather him who is able to destroy both soul and body in hell.
English Revised Version
And be not afraid of them which kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him which is able to destroy both soul and body in hell.
Webster’s Bible Translation
And fear not them who kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him who is able to destroy both soul and body in hell.
Weymouth New Testament
„And do not fear those who kill the body, but cannot kill the soul; but rather fear him who is able to destroy both soul and body in Gehenna.
World English Bible
Don’t be afraid of those who kill the body, but are not able to kill the soul. Rather, fear him who is able to destroy both soul and body in Gehenna.
Young’s Literal Translation
'And be not afraid of those killing the body, and are not able to kill the soul, but fear rather Him who is able both soul and body to destroy in gehenna.
Jak więc widzisz, nie ma tutaj jakiegoś gubienia, chyba że rozumieć je w sensie całkowitego unicestwienia. Zatem duszę można destroy.
W tekście angielskim „destroy”=”zniszczyć”
polskie:
„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.” Biblia Tysiąclecia
„I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, ale duszy zabić nie mogą; bójcie się raczej tego, który może i duszę i ciało zniszczyć w piekle.” Biblia Warszawska
„Nie bójcie się więc tych, którzy zabijają ciało, ale duszy zabić nie mogą! Bójcie się raczej Tego, który może wtrącić do piekła i duszę, i ciało.” Biblia Warszawsko-Praska
„A nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą; ale raczej bójcie się tego, który może i duszę i ciało zatracić w piekielnym ogniu” Biblia Gdańska
„A nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, a duszę zabić nie mogą, ale raczej bójcie się tego, który i duszę i ciało może zatracić w piekle.” Biblia Brzeska
„I nie lękajcie się tych, co zabijają ciało, a duszy nie mogą zabić. Bójcie się raczej tego, który może duszę i ciało zatracić w piekle.” Biblia Poznańska
Oto niektóre miejsca gdzie występuje gr. apolesai
a. porównanie 2 przekładów, pierwszy tekst z PNŚ drugi z BT.
Mateusza 2:13 „Gdy już odeszli, oto anioł Jehowy ukazał się we śnie Józefowi, mówiąc: „Wstań, weź dziecię oraz jego matkę i uciekaj do Egiptu, i tam pozostań, aż ci dam znać; Herod bowiem właśnie ma poszukiwać dziecięcia, aby je zgładzić (apolesai)”
Mateusza 2:13 „Gdy oni odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: «Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić (apolesai)”
Zgładzić nie chciał Herod w sensie, że pognębić czy poniżyć albo jakoś tylko zatracić małego Jezusa tak by dalej żył, ale po prostu zabić, odebrać życie.
Mat 10:28 „I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy, ale raczej bójcie się tego, który może i duszę, i ciało zgładzić (apolesai) w Gehennie”.
Mat 10:28 „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić (apolesai) w piekle”
Duszę jak się okazuje można zgładzić i zatracić w gehennie.
Marka 1:24 „mówiąc: „Co tobie do nas, Jezusie Nazarejczyku? Czy przyszedłeś nas zgładzić (apolesai)”
Marka 1:24 „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić (apolesai). Wiem, kto jesteś: Święty Boży.”
Tutaj BT oddaje „zgubić”, ale musi chodzić o wieczne unicestwienie, zgładzenie, bowiem taki los czeka niegodziwe złe duchy tj. w jeziorze ognia.
Łukasza 19:47 „Ponadto codziennie nauczał w świątyni. Ale naczelni kapłani oraz uczeni w piśmie i przedniejsi z ludu usiłowali go zgładzić (apolesai)”
Łukasza 19:47 „I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie (apolesai).”
Jak wyżej ta sama sytuacja, uczeni w piśmie czyhali na życie Jezusa żeby go zabić.
Jakuba 4:12 „Jeden jest prawodawca i sędzia — ten, który jest w stanie wybawić i zgładzić”
Jakuba 4:12 „Jeden jest Prawodawca i Sędzia, w którego mocy jest zbawić lub potępić„
To samo.
1 Koryntian 10:10 „Ani nie bądźcie szemraczami, tak jak niektórzy z nich szemrali i poginęli za sprawą niszczyciela.”
1 Koryntian 10:10 „Nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali i zostali wytraceni przez dokonującego zagłady”
W tym miejscu Interlinia Gr-Pol ma mgliste „pogubić”, ale BT już klarowniej „wytracić”, czyli „zginąć”, bo co się z nimi stało? Zostali jakoś pogubieni na pustkowiu, i błąkając się potem żyli dalej? No nie, zwyczajnie zginęli. I taki jest oczywisty sens tego czasownika gr. (apolesai) w różnych formach. Zatem „pogubić” musi oznaczać „zgładzić”.
Dodatkowym argumentem potwierdzającym, że (apolesai) oznacza „zniszczyć”, „zabić” jest odniesienie do identycznej sytuacji, kiedy faryzeusze chcieli raz (apolesai) Jezusa, a innym razem go (apokteino), stąd oba oznaczają właściwie to samo tzn. pozbawić życia, zniszczyć, zgładzić i zgubić.
Łukasza 19:47 „Ponadto codziennie nauczał w świątyni. Ale naczelni kapłani oraz uczeni w piśmie i przedniejsi z ludu usiłowali go zgładzić (apolesai)”
Jana 5:18 „Dlatego więc usiłowali Żydzi tym bardziej Go zabić (apokteinai), bo nie tylko nie zachowywał szabatu, ale nadto Boga nazywał swoim Ojcem, czyniąc się równym Bogu.”
Co ciekawe chociaż Grecko-Polski przekład interlinearny w większości przypadków występowania gr. (apolesai) tłumaczy na „zgubić”, to w kilku miejscach jako „zginąć” i „zatracić”.
1 Piotra 1:7, 8
2 Piotra 3:6, 7
2 Jana 8
Aby w pełni zrozumieć znaczenie słów greckich tam użytych tzn. „apokteino” = „zabić” i „apolesai” = „zniszczyć/zatracić” trzeba w ten właśnie sposób sprawdzić w jakim kontekście je zastosowano, wówczas ich naturalna definicja biblijna utworzy się sama.
b. Tutaj wszystkie miejsca występowania formy (apolumi) w tym (apolesai) w NT:
Mat. 2:13
Mat. 5:29
Mat. 8:25
Mat. 9:17
Mat. 10:6, 28, 39, 42
Mat. 12:14
Mat. 15:24
Mat. 16:25
Mat. 18:14
Mat. 21:41
Mat. 22:7
Mat. 26:52
Mat. 27:20
Mk. 1:24
Mk. 2:22
Mk. 3:6
Mk. 4:38
Mk. 8:35
Mk. 9:22, 41
Mk. 11:18
Mk. 12:9
Łk. 4:34
Łk. 5:37
Łk. 6:9
Łk. 8:24
Łk. 9:24
Łk. 11:51
Lk. 13:3, 5, 33
Łk. 15:4, 6, 8, 17, 24, 32
Łk. 17:27, 29, 33
Łk. 19:10, 47
Łk. 20:16
Łk. 21:18
Jn. 3:16
Jn. 6:12, 27, 39
Jn. 10:10, 28
Jn. 11:50
Jn. 12:25
Jn. 17:12
Jn. 18:9
Dz 5:37
Dz 27:34
Rzym. 2:12
Rzym. 14:15
1 Ko. 1:18
1 Ko. 8:11
1 Ko. 10:9
1 Ko. 15:18
2 Ko. 2:15
2 Ko. 4:3, 9
2 Tes. 2:10
Heb. 1:11
Jak. 1:11
Jak. 4:12
1 Pt. 1:7
2 Pt. 3:6, 9
2 Jn. 1:8
Judy 1:5, 11
Obj. 18:14
c. Definicje słownikowe dla apolumi/apolesai:
Słownik Grecko-Polski, Zofia Abramowicz
Wielki Słownik Grecko-Polski, Remigiusz Popowski
Friberg, Analitycal Greek Lexicon
3134 apollumi (1) czynnie doprowadzić do ruiny, zniszczyć; (a) zniszczenie osób, zabicie, w ruiny (MT 2.13); (b) zniszczenie obiektów nieosobowych, przyniesienie do nicości (1C 1.19); (c) utrata nagrody (MT 10.42); (2) zrujnować, zgładzić; (a) uśmierć ludzi, potępić, stracić życie (MT 8.25); (b) zgubić rzeczy, zrujnować (MT 9.17);(c) rzeczy które przeminą, przestać istnieć, potępić (1P 1.7)(…)
Barclay Newman, Greek-Louw-Nida Lexicon
749 apollumi, zniszczyć; zabić; stracić; potępić, doprowadzić do ruiny; uśmiercić; przeminąć (He 1.11 ); zgubić
Louw-Nida Lexicon, Greek-English Lexicon of the NT
20.31 apollumi; apoleia,lumai,nomai: zniszczyć, spowodować zniszczenie osób , obiektów lub instytucji – 'w ruiny, zagłada, zniszczenie.’ avpollumi: apolou/ntai 'bukłaki ulegną zniszczeniu’ Łk 5.37; 'złodziej który przychodzi tylko by kraść, zabijać i niszczyć’ Jn 10.10; 'ale raczej tego, który może zniszczyć duszę i ciało w piekle’ Mt 10.28. 'obiekty jego gniewu przeznaczone na zniszczenie’ Rz 9.22; 'z wyjątkiem tego który jest przeznaczony do zagłady’ Jn 17.12. 'Saul kiedy niszczył kościół’ Dz 8.3.
Bauer-Danker, Greek-English Lexicon of the NT (BDAG)
958 apollum: 1. spowodować lub doświadczyć zniszczenia; czynnie: zrujnować, zniszczyć
a. odnośnie osób (Syr 10:3) Mk 1:24; Łk 4:34. w odniesieniu to wiecznego zniszczenia; zabić, uśmiercić ( Rdz 20:4; Est 9:6 v.l.; 1 Mach 2:37; Joz., C. Ap. 1, 122; Mel., P. 84, 635 [Ch.] to.n evcqro,n sou) Hs 9, 26, 7., Mt 2:13; (Jezusa) Mt 12:14; 27:20; Mk 3:6; 11:18; Łk 19:47; B 12:5
Liddel and Scott, Greek Lexicon (Abridged)
5562 avpollumi: zniszczyć całkowicie, zabić, zamordować; odnośnie rzeczy: zniszczyć, zdemolować
Thayer’s, Greek English Lexicon of the NT
646 apollumi: zniszczyć, potępić
1. zniszczyć, doprowadzić do do końca, zrujnować Mark 1:24; Luke 4:34; 17:27,29; Jude 1:5; zabić Matt. 2:13; 12:14; Mark 9:22; 11:18; John 10:10, etc.; kontekstowo, domaganie się by on [Jezus] został zgłądzony Matt. 27:20; przenośnie,doprowadzić do wiecznej ruiny Matt. 10:28; James 4:12
James Strong’s Concordance
622: apollumi: zniszczyć kompletnie (refleksyjnie, potępić, zgubć), dosłownie lub w przenośni-zniszczyć, uśmiercić, potępić.
Gerhard Kittel, Theological Dictionary of the New Testament, vol. 1, p. 394
zniszczyć lub zabić (e.g., Mat 2:13; 27:20; Marka 3:6; 9:22; łuk 6:9; 1 Kor. 1:19)b. stracić lub cierpieć stratę czegoś (e.g., Marka 9:41; Łuk 15:4,8)c. potępić (e.g., Mat 26:52; Marka 4:38; Łuk 11:51; 13:3,5,33; 15:17; Jana 6:12,27; 1 Kor. 10:9-10)d. być zgubionym (e.g., Mat 5:29-30; Marka 2:22; Łuk 15: 4,6,24,32; 21:18; Dz 27:34
Grecki czasownik (apokteino)
Czasownik „apokteino” tłumaczony już zgodnie jako „zabić”, więc nie ma problemu.
Jednak niektórzy próbują jeszcze w akcie desperacji, ratować się faktem, że „duszy zabić (apokteino) nie mogą”, w przeciwieństwie do ciała, co ma poświadczać wg. nich jej nieśmiertelność.
Ale jak wykazano już wyżej, nie może to być prawdą, ponieważ zarówno tak ciało jak i duszę, Bóg może potem i tak zgładzić w gehennie.
Jeżeli dla zabicia ciała w pierwszej części tego wersetu użyto gr. (apokteino) „którzy zabijają ciało”, co oznacza przecież jego fizyczne unicestwienie, a w końcówce dla opisu tej samej kary dla wspomnianego ciała posłużono się już innym zwrotem tzn. (apolesai) „zniszczyć”, więc można je traktować zamiennie. Dlatego że nie może to ciało raz być zniszczone, a raz jakby niezniszczone, zgubione czyli niejako zatracone, oddalone od Boga. Analogicznie jak dla ciała (apolesai) oznacza całkowitą destrukcję tak samo ma ono takie zastosowanie i dla duszy.
b. Definicje dla apokteino są właściwie takie same jak dla apolesai, co zasadniczo oznacza: zabić, zgładzić
c. Miejsca z (apokteino) w NT:
Matt. 10:28
Matt. 14:5
Matt. 16:21
Matt. 17:23
Matt. 21:35, 38
Matt. 22:6
Matt. 23:34, 37
Matt. 24:9
Matt. 26:4
Mk. 3:4
Mk. 6:19
Mk. 8:31
Mk. 9:31
Mk. 10:34
Mk. 12:5, 7
Mk. 14:1
Lk. 9:22
Lk. 11:47
Lk. 12:4
Lk. 13:4, 31, 34
Lk. 18:33
Lk. 20:14
Jn. 5:18
Jn. 7:1, 19, 25
Jn. 8:22, 37, 40
Jn. 11:53
Jn. 12:10
Jn. 16:2
Jn. 18:31
Dzieje 3:15
Dzieje 7:52
Dzieje 21:31
Dziej 23:12, 14
Dzieje 27:42
Rzym. 7:11
Rzym. 11:3
2 Ko. 3:6
Ef. 2:16
1 Tss. 2:15
Obj. 2:13, 23
Obj. 6:8, 11
Obj. 9:5, 15, 18, 20
Obj. 11:5, 7, 13
Obj. 13:10, 15
Obj. 19:21
Np. w Marka 3:4 użyto (apokteino) w połączeniu z duszą (psyche) znaczeniu życia jako dusza, które można stracić. Biblia Tysiąclecia akurat trafnie w tym momencie przetłumaczyła „duszę” jako „życie”.
Mar 3:4 BT. „A do nich powiedział: Czy wolno w szabat czynić dobrze czy źle? Ocalić życie [duszę=psyche] czy zabić (apokteino)? Lecz oni milczeli
Zestawienie ciała obok duszy w Mat 10:28 może na pierwszy rzut oka sprawiać pewną trudność (odkąd dusza oznacza w Biblii całego człowieka z krwi i ciała cieszącego się życiem) i by dusza ta była inna niż ciało a może nawet i nieśmiertelna, lecz również to nie ma to uzasadnienia w Biblii.
Tutaj w Mat 10:28 dusza musi oznaczać więc życie jakim cieszy sie człowiek, który jest duszą . Zreszta to nic nowego w Piśmie. Jest wiele miejsc, gdzie (psyche) ściśle oznacza życie czlowieka. I tak np. w Marka 8:35-37: '8:35 czytamy:
Marka 8:35-38 PNŚ „Bo kto by chciał wybawić swą duszę, ten ją straci, ale kto by stracił swą duszę ze względu na mnie i na dobrą nowinę, ten ją wybawi. Właściwie jakiż pożytek odniesie człowiek, gdy pozyska cały świat, a postrada swą duszę? Cóż bowiem mógłby dać człowiek w zamian za swoją duszę?”
Marka 8:35-38 BT„Bo kto chce zachować swoje życie (psyche=dusza), straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. 36 Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? 37 Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę?”
Mowa tu o tym, że jeśli ktoś straci życie czyli zginie z ciałem i życiem jako dusza (bo nią jest) , to go nie ma. Natomiast gdyby za życia nie naśladował Jezusa tylko szukałby(dogadzałby sobie, swojej duszy i żył dla świata a nie dla Boga) swojej duszy=życia, albo siebie, to na nic mu się to zda, bowiem dla Boga taki jest bez wartości.
Podobnie jest w Jana 12:25
Jana 12:25 „Kto kocha swą duszę, ten ją niszczy, ale kto nienawidzi swej duszy w tym świecie, ten ją ustrzeże dla życia wiecznego(…)” (Jana 12:25)
Jana 12:25 „Ten, kto kocha swoje życie (duszę), traci je, a kto nienawidzi swego życia (duszy) na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”
Wiadomo przecież, że nikt nie niszczy duszy nieśmiertelnej, tylko zapiera się siebie oddaje swoje życie „swa duszę” Bogu. W ten sposób mając nadzieje, że gdy nawet straci doczesne życie, albo dusze jako życie dla Boga i d.nowiny – to Bóg i tak z powrotem go przywróci na mocy zmartwychwstania do życia w charakterze przyszłej osoby inaczej duszy, która ożyje ponownie jako człowiek mający życie . Tak jak Bóg „przywrócił” ożywił pierwszego człowieka Adama. Wcześniej go nie było, powstał z prochu, a gdy zgrzeszył „do prochu powrócił”, nastąpi ten sam proces.
A stad już blisko do poprawnego zrozumienia Mat 10:28. Cały kontekst mówi o tym, żeby sie nie bać się ludzi, bo bedą wydawać na sąd, bić, zdradzać brat brata itd, a nawet „bedą zabijać was w imie moje” mówi Jezus.
Dalsze wersety 10:32,33 ,38,39 są kontynuacją ciągu myśli z Mat 10:28, czyli aby nie bać się ludzi, rodziny tak żeby w obliczu śmierci nie sprzedać się i nie zaprzeć się Boga i pójść na kompromis by ocalić duszę tzn. swoje obecne życie:
Mateusza 10:32-39 „Co do każdego więc, kto przyzna się przed ludźmi do jedności ze mną, ja też przyznam się do jedności z nim — przed moim Ojcem, który jest w niebiosach; ale kto się mnie zaprze przed ludźmi, tego ja też na pewno się zaprę przed moim Ojcem, który jest w niebiosach. Nie myślcie, że przyszedłem przynieść na ziemię pokój; nie przyszedłem przynieść pokoju, tylko miecz. Przyszedłem bowiem spowodować rozdźwięk między mężczyzną a jego ojcem, i córką a jej matką, i młodą małżonką a jej teściową. Doprawdy, nieprzyjaciółmi będą człowiekowi jego domownicy. Kto bardziej kocha ojca lub matkę niż mnie, nie jest mnie godzien; i kto bardziej kocha syna lub córkę niż mnie, nie jest mnie godzien. I kto nie przyjmuje swego pala męki i nie idzie za mną, nie jest mnie godzien. Kto by znalazł swą duszę (życie), ten ją straci, a kto by stracił swą duszę ze względu na mnie, ten ją znajdzie.”
Zatem Jezus w Mat 10:28 – parafrazując – chciał jakby powiedzieć : 'nie bójcie się ludzi nawet w obliczu śmierci, bo gdy was zabiją (ciało i życie czyli duszę), to tak naprawdę nic więcej już nie mogą wam uczynić. Bowiem co z tego że wam odebrali doczesne życie (duszę z krwi i ciała), ale życia przyszłego (życia w charakterze duszy) wam zabić tak naprawdę nie mogą, ponieważ ja was wzbudzę ponownie do życia wiecznego i tę duszę wam oddam przy zmartwychwstaniu. Powstanie wtedy ciało do życia jako dusza, żywy człowiek. Inaczej mówiąc, choć teraz zginiecie to i tak żyjecie nadal w mojej pamięci, więc się ich nie bójcie.’
I oto tutaj chodzi i we wszystkich tych miejscach na ten temat
Mat 6:25; 10:28, 39 ; 16:25 ;Mar 8:35-37; Luk 12:5; Jana 12:25 itd
Wszędzie jest mowa w tych miejscach o gr. „psyche” = „duszy” z położeniem nacisku na życie człowieka, co dobrze uwydatnia w tym momencie Biblia Tysiąclecia. Przekład Nowego Świata z zasady tłumaczy wszędzie greckie (psyche) na „duszę”.
Podobnie użyto duszy obok ciała w Mat 6:25 i 26 i 27
Mateusza 6:25-27 PNŚ „Dlatego wam mówię: Przestańcie się zamartwiać o swe dusze, jeśli chodzi o to, co będziecie jeść lub co będziecie pić, albo o swe ciała, jeśli chodzi o to, w co się będziecie ubierać. Czyż dusza nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało niż odzież? Przypatrzcie się uważnie ptakom nieba, gdyż nie sieją ani nie żną, ani nie zbierają do spichrzy, a jednak wasz Ojciec niebiański je żywi. Czyż nie jesteście warci więcej niż one? Kto z was przez zamartwianie się może dodać jeden łokieć do długości swego życia?”
Mateusza 6:25-27 BT „Dlatego powiadam wam: Nie troszczcie się zbytnio o swoje życie (dusza, życie), o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie dusza nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? 26 Przypatrzcie się ptakom w powietrzu: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichrzów, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one? 27 Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę 7 dołożyć do wieku swego życia?”
Tak samo jest z Mat 10:28, nie koliduje że ciało obok duszy i co z tego. Przecież wiadomo, że w słowach „nie troszczcie się o „swoją duszę”, mieści się cały człowiek wraz ze swym ciałem i wszystkimi funkcjami życiowymi, gdyż jako cały cieszący się życiem jest właśnie duszą. Gdyby owa troska o duszę miała oznaczać tu jakąś niematerialną duszę nieśmiertelną różną od ciała, to na co jej potrzebny pokarm i odzież, jak jest przecież niecielesna. Nie o to chodzi.
Dlatego w wielu wersetach występujące wyrażenia „moja dusza”, „jego [jej] dusza”, „twoja dusza” (nefesz, psyche) itp. oznaczają całego człowieka jako duszę. Takie znaczenie można często oddać przez zastosowanie zaimka osobowego.
Z takim rozumieniem duszy w tym miejscu w charakterze życia zgadzają się nawet niektórzy egzegeci katoliccy, np. ks. Czesław Jakubiec, choć ks. Granat myśli inaczej:
Ks. W. Granat uzasadnia:
„W Nowym Testamencie myśl o nieśmiertelności duszy jest przedstawiona w sposób prosty i jasny: „A nie bójcie się tych – uczy Chrystus -którzy zabijają ciało, duszy zaś zabić nie mogą (Mat. 10, 28)” . Słowa te mówią o „duszy”, której ludzie zabić „nie mogą”. – Stare i Nowe Przymierze, s.304
Dla wielu chrześcijan jest to niezbity dowód nieśmiertelności duszy. Lecz zdanie przytoczone wyżej to zaledwie połowa ewangelicznej wypowiedzi Chrystusa, a bez pozostałej części często dyskretnie przemilczanej. nie można zrozumieć zagadnienia tym bardziej jest to istotne, że właśnie w pozostałej części tekstu zostało zawarte główne wyjaśnienie.
Ks. Cz. Jakubiec wybitny teolog rzymskokatolicki, na szczęście przypomina o tym:
„Innego rodzaju rozróżnienie, a nawet przeciwstawienie duszy i ciała zdaje się wynikać z następujących słów Jezusa: „Nie lękajcie się tych, co zabijają ciało, ale duszy nie są w stanie zabić; raczej bójcie się Tego, który może i ciało i duszę unicestwić w gehennie” (Mat. 10, 28). Mielibyśmy tu wyraźne znaczenie słowa „dusza”, w przeciwieństwie do ciała, , gdyby nie końcowa wzmianka o unicestwieniu nie tylko ciała, ale i duszy w miejscu kary po śmierci. Właśnie ze względu a tę wzmiankę można wnioskować, że wyraz 'dusza’ jest tu synonimem życia.” – Stare i Nowe Przymierze, s. 199
Skoro istnieje ewentualność unicestwienia duszy w miejscu kary po śmierci – nie może być mowy o jej nieśmiertelności.
Profesor Oscar Cullmann, komentując ten werset w swej wydanej po francusku książce „Nieśmiertelność duszy czy zmartwychwstanie?” napisał między innymi:
„Psyche [dusza] nie oznacza tutaj duszy w rozumieniu Greków; termin ten powinien być przetłumaczony raczej na życie”.
W.G. Kümmel pisze więc nie bez powodu, że słowa z Mat. 10:28:
„nie zmierzają do uwydatnienia nieśmiertelności duszy, tylko zwracają uwagę na fakt, że sam Bóg może unicestwić zarówno życie ziemskie, jak też niebieskie.”
Identycznie jak ze słowami „duch mój”:
Łukasza 1:46, 47 „(…)Maria zaś rzekła: „Dusza moja wywyższa Jehowę, a duch mój nie może się powstrzymać od niewymownego radowania się w Bogu, moim Wybawcy(…)”
Czy Maria chciała przez to powiedzieć, że wewnątrz niej tkwi jakaś niematerialna dusza i duch, które coś jej podpowiadają? Nie. To ona sama jako cały żywy fizyczny człowiek obdarzona świadomością, emocjami, duchowością, rozumem wywyższa Boga. Ot i cała filozofia.
Lexicon in Veteris Testamenti Libros (s. 627) informuje, że:
„moja néfesz” znaczy „ja” (Rdz 27:4, 25; Iz 1:14), „twoja néfesz” znaczy „ty” (Rdz 27:19, 31; Iz 43:4; 51:23), „jego néfesz” — „on” (Lb 30:2; Iz 53:10), „jej néfesz” — „ona” (Lb 30:5-12) itd.
Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words (1981, t. 4, s. 54):
„może być ono „odpowiednikiem zaimka osobowego, użytym dla większego nacisku i efektu: pierwsza osoba: Jana 10:24 (‚nas’); Hebr. 10:38; por. Rodz. 12:13; Liczb 23:10; Sędz. 16:30; Ps. 120:2 (‚mnie’); druga osoba: 2 Kor. 12:15; Hebr. 13:17” itd.
Takie zestawienia ciała obok duszy, z innymi funkcjami życiowymi mają charakter paralelizmu. Wymieniane za koleją części składowe tego samego przedmiotu (całego człowieka w tym przypadku) stosuje się w celu położenia większego nacisku czy podkreślenia tej całości. Jak choćby w tych poniższych słowach, gdzie dusza, duch,ciało, umysł, serce, siła – stanowią całego człowieka, który jest duszą jako żyjący człowiek ze wszystkimi swoimi wewnętrznymi i zewnętrznymi właściwymi mu cechami:
Mateusza 22:37 „On rzekł do niego: „‚Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem’.”
Powtórzonego Prawa 6:5 „A ty masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całą swą siłą życiową(…)”
Marka 12:30 „a ty masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swym umysłem, i całą swą siłą’(…)”
Łukasza 10:27 „Ten, odpowiadając, rzekł: „‚Masz miłować Jehowę, twojego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całą swą siłą, i całym swym umysłem’ oraz ‚swego bliźniego jak samego siebie(…)”
Teraz łatwiej zrozumieć też słowa z 1 Tesaloniczan 5:23 czy Hebrajczyków 4:12, ale dokładnie o to samo chodzi.
1 Tesaloniczan 5:23 „(…)Oby sam Bóg pokoju w pełni was uświęcił. A duch i dusza, i ciało wasze, bracia, zdrowe pod każdym względem, niech będą zachowane bez nagany podczas obecności naszego Pana, Jezusa Chrystusa.”
Hebrajczyków 4:12 „(…)Bo słowo Boże jest żywe i oddziałuje z mocą, i jest ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, i przenika aż do rozdzielenia duszy i ducha, a także stawów i ich szpiku, i jest zdolne rozeznać myśli i zamiary serca.”
Można zrozumieć gdy się czyta te słowa w pierwszym odruchu, że dusza jest czymś innym niż ciało. Jednak Pismo Święte przez ST i dalej NT ukazuje jednoznacznie, że duszą jest cały fizyczny człowiek. Jeżeli powstaje w tym miejscu niby sprzeczność, gdzie z jednej strony czytamy, że duszą jest człowiek i taka dusza jest martwa (oznacza ludzkie zwłoki), a z drugiej tacy sami ludzie (dusze) żyją jakby po śmierci (opisy symboliczne, co zostało omówione w wątku „Człowiek duszą”), lub wymieniona dusza obok ciała razem – to trzeba wybrać, i ocenić uczciwie, który opis jest dosłowny a który przenośny.
Objawienie 6:9, 10 „(…)A gdy otworzył piątą pieczęć, ujrzałem pod ołtarzem dusze (psyche) pozabijanych z powodu Bożego słowa i z powodu działalności świadczenia, którą im powierzono. I zawołały donośnym głosem, mówiąc: „Dokądże, Wszechwładny Panie, święty i prawdziwy, będziesz się wstrzymywał z osądzeniem i pomszczeniem naszej krwi na tych, którzy mieszkają na ziemi?””
Przenośna interpretacja danego fragmentu nie może mieć jednak wyższości nad bezpośrednim odczytaniem tekstu.
Rodzaju 2:7 „I Jehowa Bóg przystąpił do kształtowania człowieka z prochu ziemi, i tchnął w jego nozdrza dech życia, i człowiek stał się duszą żyjącą(…)”
Liczb 19:13 „Każdy, kto dotknie zwłok, duszy jakiegokolwiek zmarłego człowieka, i kto się nie oczyści, ten skalał przybytek Jehowy, i dusza ta zostanie zgładzona spośród Izraela.”
Kapł 21:11 „ I nie ma podchodzić do żadnej zmarłej duszy (nefesz)”
Objawienie 16:3 „(…)A drugi wylał swą czaszę na morze. I stało się krwią jakby zmarłego, i umarła każda dusza (psyche) żyjąca — to, co w morzu(…)”
Trzeba z pozoru „niejasne” historie podporządkować i dopaswać do „wzoru zdrowych słów prawdy”, niczym do układanki z puzzli, a wtedy symbolika sama wyjdzie wyparta przez literlaną treść, bo się nie zmieści po prostu. I to właśnie ma tutaj miejce. Duszą jest człowiek żyjący i jest to przekaz dosłowny.
Spotkać się można jeszcze z argumentacją, że to dopiero w Biblii Greckiej znajdujemy pełnię objawienia Bożego, również w temacie duszy.
Jest to oczywiście w tym momencie zręcznie zastosowany wybieg, mający na celu przyćmić jednoznaczne oświadczenia wskazujące na śmiertelność duszy ludzkiej w hebrajskiej części PŚ. Jednak po pierwsze, nie może być tak, że ST przeczy w swej treści NT, więc muszą się raczej uzupełniać co najwyżej, albowiem napisano:
2 Tymoteusza 3:16, 17 „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości, aby człowiek Boży był w pełni umiejętny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła.”
Po drugie, jak się zaraz okaże, Chrześcijańskie Pisma Greckie tylko potwierdzają to co napisano w temacie duszy w ST.