Dziennik astronomiczny Strm. Kambys 400 (BM 33066)

Sytuacja z Strm. Kambys 400 ma się podobnie jak w przypadku VAT 4956, szczegółowo omówionej w sąsiednim wątku. Strm. Kambys obok VAT 4956 to tylko dwa niezależne źródła, mogące podać bezwzględne daty w chronologii nowobabilońskiej. Wszystkie inne tabliczki z pismem klinowym w pewnym stopniu zależą od tych dwóch i do celów chronologicznych mogą być użyte co jedynie w sposób pośredni. W gruncie rzeczy, chronologii opartej na tych dwóch dziennikach nie da się pogodzić z Biblią, a to oznacza, że przynajmniej jedno z trzech źródeł (VAT, Strm. K i Biblia) albo jest błędnie interpretowane, albo podaje błędne informacje. W celu zbadania powyższej sytuacji, dlaczego nie przyjąć za pewnik, że to akurat Biblia się nie myli? Czy nie lepiej uznać Biblię na równi z pozostałymi dwoma dziennikami i żeby dane chronologiczne Biblii oraz jednego z dzienników były poprawne, a drugi dziennik był błędny lub błędnie interpretowany? A jeśli tak, to który to dziennik? A więc właśnie i tu cały pies jest w tym pogrzebany.

Podstawowym punktem wyjścia do ustalenia daty bezwzględnej w omawianym przypadku Strm. Kambys 400 jest rok 523/522 pne, czyli 7 rok panowania Kambyzesa. Mimo że Strm. Kambys 400 zawiera kilka błędów wynikających z wyliczeń wstecznych, to aż pięć nadzwyczaj dokładnych obserwacji astronomicznych (o czym niżej w dodatku z książki Furuliego) na niej zapisane pozwalają solidnie ustalić rok 523/522 pne jako 7 rok panowania Kambyzesa. Na tej podstawie możemy wyliczyć lata panowania Kambyzesa i Cyrusa tak aby 539 pne był rokiem upadku Babilonu.

Dlatego jako Świadkowie Jehowy zaczynamy liczenie od ustalenia daty bezwzględnej w chronologii na podstawie tej tablicy, czyli od roku 539 pne (upadek Babilonu), a ściślej od wydania dekretu Cyrusa o uwolnieniu Żydów w 537 pne. Nie natomiast od mało pewnej 567 pne (37 r. Nebu i potem hipotetyczne zburzenie Jeruzalem w 587) wynikającej z tradycyjnego i dość podejrzanego odczytu VAT 4956. Następnie przy zapewnieniu, że niewola Izraelitów w Babilonie trwała równe 70 lat, więc okres ten rozpoczął się o tyleż wcześniej tzn. w 607 pne i był rokiem zniszczenia oraz spustoszenia Jerozolimy. Dalsze dane z Pisma sugerują, że stan jej opuszczenia skończył się w 537 pne, gdzie wg. Ezdrasza 1:1-4, Cyrus wydał edykt o powrocie Żydów w 1 roku swego panowania. Pierwszym rokiem rządów Cyrusa był jak powszechnie wiadomo 538/7 pne, i który to najwcześniej mógł się rozpocząć z nowiem księżyca dnia 21 kwietnia. W związku z tym , iż rok ten trwałby od kwietnia 538 do kwietnia 537 r, a Ezdrasz w 3:1,2 sprawozdaje, że lud zamieszkał w miastach w 7 miesiącu roku swego powrotu, więc repatrianci żydowscy musieli wrócić jakiś czas wcześniej. Jak więc widać, w 7 miesiącu Tiszri na jesień kraj nie był już bezludnym pustkowiem. Ale rodzi się też w tym miejscu pytanie: którego roku był to 7 miesiąc, 538 czy 537? Trzeba pamiętać, ze po dekrecie Cyrusa Izraelczycy potrzebowali nieco czasu, aby się przygotować do długiej podróży z Babilonu do Jerozolimy, a i sama podróż zajęłaby im co najmniej kilka miesięcy. Nawet, gdyby dekret został wydany w 1 miesiącu pierwszego roku panowania Cyrusa, właściwie nie starczyłoby im czasu, żeby osiedlić się w miastach w ciągu 6 miesięcy. To daje mocne podstawy by uważać, że stan opuszczenia trwał aż do 7 miesiąca 537 pne.

I stąd właśnie się bierze data 607 pne w chronologii Świadków Jehowy. Potem już prosty rachunek po przyłożeniu „7 czasów” z 4 r. proroctwa Daniela, mianowicie 539 =>537+70=607-2520=1914. To tak w wielkim skrócie 🙂

Odnośnie roku 539 pne, który jest uznawany za rok zdobycia Babilonu przez Medopersję

„Cyrus wkroczył do Babilonu w roku 539 przed Chr.” („Encyclopaedia Britannica”, 1946, tom 2; strona 852.)

„Kiedy Cyrus pokonał armię Nabonida, Babilon w październiku 539 roku bez oporu poddał się dowódcy perskiemu Gabryasowi.” – Tamże tom 6; str.

„W roku 539 przed Chr. Babilon bez walki dostał się w ręce Cyrusa Wielkiego, Persa z dynastii królewskiej Achemidów.” – The Encyclopedia Americana”, 1556 tom III; str. 9.

„Babilon został zdobyty przez Cyrusa w roku 539 przed Chr.” – Yale Oriental Series – Researches – tom XV 1929; Dougherty: „Nabonidus and Belshazzar”, str. 46.

„Persowie zawładnęli miastem w roku 539 przed Chr.” („The World Book Encyclopedia”,1966, tom 2; str. 10.) „W roku 539 przed Chr. Persowie pokonali Babilonię.” (Tamże, str. 13). „Nabonid, ostatni król Chaldejskiej Babilonii, panował od roku 555 do 539 przed Ch.” Tamże, str. 193.

„Upadek Lidii dał Persom możliwość zaatakowania Babilonii. Zdobycie tego kraju okazało się nadspodziewanie łatwe. W roku 539 przed Chr, wielkie miasto Babilon otworzyło swoje bramy wojskom perskim.” – Hutton Webester: „Ancient History”, 1913, str. 64.

„W roku 539 przed Chr. Cyrus zdobył również sam Babilon.” – W.L. Westermann: „The Story of the Ancient Nations”, 1912; str. 73.

„W roku 539 przed Chr. Cyrus wyruszył jednak na podbój Babilonii. (…) Sippar zostało zajęte bez przelewu krwi, a w dwa dni później przednie straże armii Cyrusa wkroczyły do Babilonu.” – F. K, Sanders; „History of the Hebrews”, 1914; str. 230.

„Nie wydaje się, żeby upłynęło dużo czasu od jego [Nabuchodonozora] śmierci do upadku imperium chaldejskiego pod naporem energicznie nacierającego Cyrusa w roku 539.” – W. F. Albright: „The Biblical period”; przedruk z książki Luisa Finkelsteina pt. „The Jews, Their History, Culture and Religion”, 1955; str. 49.

„Cyrus wkroczył do Babilonu 29 października roku 539 przed Chr., przedstawiając się w roli oswobodziciela ludu.” – „The Zondervan pictorial Bible Dictionary”, 1965, str. 193; zobacz także strony 93, 104, 198, 569.

„Nabuchodonozor zabezpieczył Babilon ogromnymi murami, lecz kiedy wojsko Belszazara zostało pobite, miasto w roku 539 przed Chr. poddało się bez większego oporu.” – Reither: „World History at a Glance”, 1942; str. 28, 29.

„Kiedy imperium nowobabilońskie rozpadało się pod ciosami Persów, Babilon w roku 539 przed Chr. bez oporu otworzył swe bramy Cyrusowi.” – „The Interpreter’s dictionary of the Bible”, 1962; str. 335.

„W siedemnastym roku panowania Nabonida (rok 539 przed Chr.) Cyrus zdobył Babilon.” – Fallows: „The Popular and Critical Bible Encyclopaedia and Scriptural Dictionary”, 1913, tom 1; str. 207.

„W roku 539 przed Chr. Cyrus Wielki sprowadził Babilonię do rzędu pozostałych państw, które podbił i scalił z magiczną wprost łatwością i sprawnością.” – „A New Standard Bible Dictionary „, 1926; str. 91.

„Miasto [Babilon] zostało zajęte przez zaskoczenie r roku 539 przed Chr.” – Peloubet, „The Universal Bible Dictionary”, 1912; str. 69.

„Rok 539 przed Chr. oznaczał załamanie się hegemonii semickiej na starożytnym Wschodzie i początek przewagi Aryjczyków, która trwała co najmniej tysiąc lat. Zdobycie Babilonu przez Cyrusa stworzyło podwaliny wszystkich późniejszych wydarzeń pod rządami Greków i Rzymian.” – Whitcomb: „Darius the Mede”, 1959; Wprowadzenie, str. 2.

„Cyrus w roku 539 przed Chr. zdobył również Babilon, stając się tym samym panem Mezopotamii i Syrii.” – Hayes i Moon, „Ancient end Medieval History”, 1930; str. 92.

„Ostatnim królem Babilonu był (…) Nabonid (Nabunaid, 555-539 przed Chr.).” – „The Catholic Encyclopedia”, 1907, tom 2; str. 184.

„Imperium chaldejskie ze stolicę w Babilonie (drugie imperium babilońskie) trwało (…) do roku 539 przed Chr., kiedy zaatakowane przez Cyrusa uległo rozpadowi.” – H. G. Wells: „The Outline of History”, – 1921; str. 140.

„W roku 539 Cyrus zdobywa miasto Babilon. Babilonia staje się prowincją imperium perskiego.” – „Bibel Lexikon”, praca zbiorowa pod redakcją Herberta Haaga, wydana w Szwajcarii w roku 1951; zobacz stronę 150 pod hasłem: „Babilonia”.

„Zdobyty przez Cyrusa I r 539 r. był odtąd Babilon stolicą satrapii perskiej.” („Podręczna encyklopedia Biblijna”, Poznań, 1959, tom I str. 128.) „Po zajęcie Babilonu w r. 539 imperium Achemenidów obejmowało obszary Azji od Indii do Morza Śródziemnego.” – Tamże, str. 246.

„W przeciągu krótkiego czasu rozegrały się ważne wydarzenia, związane ściśle z historią biblijną: upadek Niniwy (…), zdobycie Babilonu (539), powrót Żydów z wygnania.” (Andre Parrot, „Biblia i starożytny świat”, Pax, 1968; str. 41.) „W dwa dni po zajęciu Sippar, gdzie schronił się Nabonid, armia perska stanęła pod murami Babilonu 16 Teszri (październik – listopad) 539 roku. Miasto upadło.” – Tamże, str. 62.

Upadek Babilonu w roku 539 p.n.e, potwierdza także „Wielka encyklopedia powszechna”, PWN, 1966, tom 7, str. 572, i „Mała encyklopedia powszechna”, PWN, 1959, str. 61

Kronika Nabunaida (…) stwierdza, że Sippar padł pod naporem sił perskich VII/14/17j (10 października roku 539)k, że Babilon padł VII/16/17 (12 października) i że Cyrus wkroczył do Babilonu VIII/3/17l (29 października). Ustalą to koniec panowania Nabunaida i początek rządów Cyrusa. Rzecz interesująca, że ostatni dokument datowany według panowania Nabunaida to tabliczka pochodząca z Uruk, która nosi datę o jeden dzień późniejszą niż zajęcie Babilonu przez Cyrusa. Wiadomość o jego zdobyciu widocznie nie dotarła od razu do tego miasta, położonego w odległości jakichś 200 kilometrów na południe.” – Brown University Studies, tom XIX; Parker i Dubberstein: Babylonian Chronology 626 B.C. – A.D. 75, rok 1956, strona 13.

„Nabunaid (Nabonid) dzielił władzę królewską ze swym najstarszym synem, Belszazarem (Balsazarem). W inskrypcjach babilońskich Belszazar nazywany bywa następcą tronu. ( … ) Skoro więc Belszazar rzeczywiście był w Babilonie współwładcą i zapewne piastował te funkcję do samego końca, księga Daniela (5:30) słusznie przedstawia go jako ostatniego króla Babilonu. Babilon wpadł w ręce Cyrusa Persa w siedemnastym roku panowania Nabunaida. Dokładane dane co do tego roku podaje Kronika Nabunaida. W czternastym dniu miesiąca Taszritu, czyli dnia 10 października roku 539 przed Chr., oddziały perskie zajęły Sippar; w dni szesnastym, czyli 12 października, wojska Cyrusa bez walki wkroczyły do Babilonu’, a w trzecim dniu miesiąca Arahszamnu, czyli 29 października, odbył się wjazd miasta samego Cyrusa. – profesor Jack Finegan w dziele zatytułowanym „Light from the Ancient Past” (Światło z odległej starożytności), wydanym w roku 1959, na stronach 227 – 229.

Strm. Kambys 400

widok z przodu

widok z tyłu

Skrót „Strm” oznacza J.D. Strassmeiera, jedną z wielkich postaci w dziedzinie badań nad starożytną astronomią w drugiej połowie XIX wieku. „Kambys” pochodzi od Kambyzesa, a liczba „400” odnosi się do pozycji 400 w książce autorstwa tegoż pana Strassmeiera o królach nowobabilońskich i perskich, wydanej w 1889 r. Choć zawiera ona pewne błędy, stwierdzono, że z obserwacji na niej zawartych wynika dobra współzależność między 523/22 pne a 7 rokiem panowania Kambyzesa.

Krótka wzmianka o tej tabliczce jaka ukazała się w Strażnicy z 1 października 2011 r.